U Vojvodini ima još samo nekoliko mesta, koji se drže uglavnom zaboravljene tradicije. Kikinđani poštuju običaj da na Badnji dan po badnjak odlaze konjima, baš kao što su to nekada radilo i na taj način su pokazali da veruju u tradiciju i kulturu svojih predaka.
Badnjak je na karucama pristigao oko 15 sati na radost i veselje prisutnih.
Iz godine u godinu primetan je sve veći broj onih koji su se pobrinuli za tradicionalno ukrašen badnjek, u slami i orahu, koji najčešće kupuju domaćice i tokom cele godine ga ostavljaju blizu ikone, kako bi štitio kuću. Hrastove grančice. Badnjak je donešen, nakon čega je deljen sugrađanima, a potom je paljen.
Osim ritualnog donošenja, kao i unošenja badnjaka u kuću, važan deo kulta ovog svetog drveta vezan je za njegovo paljenje i sagorevanje tokom večeri pred Božić.
Paljenje badnjaka vodi poreklo od ritualnog paljenja vatre u vreme novogodišnjih praznika radi obezbeđivanja plodnosti na početku nove agrarne godine i novog ciklusa zemljoradničko-stočarskih radova. Te vatre, kao i potonje ritualno sagorevanje mladog hrasta trebalo je da utiču na sunce.
Ne samo vatrom, već i bukom, terani su zli duhovi i prizivana jedna uspesna godina… Badnjak je neizostavni deo božićnih praznika, a on simboliše: kult poštovanja drveta kao božanstva, koji je začet u davno doba. Kao najrasprostranjeniji, hrast (i cer, njegova vrsta) tokom hristijanizacije paganskih običaja dobio je nova simbolična značenja.
Badnji dan je i nazvan po sečenoj grani hrasta – badnjaku, svetom drvetu Slovena. Na današnji dan se, prema verovanjima, ništa ne iznosi iz kuće, a unosi se slama u prostorioju u kojoj se obeduje.
Badnjak koji se u kuću unosi na Badnji dan, predstavlja Hrista, a unošenje badnjaka u kuću označava ulazak Hristov u ovaj svet. Paljenje badnjaka tradicija je u okolnim selima, kao i u Kikindi na Gradskom trgu, ispred hrama svetog Nikole, ispred Hrama svetih Kozme Damjana, kao i ispred manastira Svete trojice.
