,,Ženidba, to je prosto jedna sreća. Imaš, kažu, punu vreću zmija i među njima jedna jegulja; turiš ruku u vreću pa biraš! E, pa hajde ti sad potrefi baš onu jednu, jedinu jegulju”-pisao je Stevan Sremac. Za otkrivanje svog književnog talenta mogao je da zahvali poznatom ujaku, Jovanu Đorđeviću, inače piscu himne ,,Bože pravde”. Zašto je Sremac postao pisac, a dvojica njegove braće otišla na zanate, između ostalog, otkrivamo u sledećoj priči.
Davno je rečeno da je najbolje da se čovek, kad već jednom ode nekuda, nikad ne vraća, jer nikad neće naći ono što je ostavio, pisao je književnik i akademik, Stevan Sremac. Jedan od najznačajnijih i najčitanijih srpskih realističkih pisaca, rođen je u Senti 11. novembra 1855. godine, u kući koja je danas Srpski kulturni centar, i nosi njegovo ime, kao i ulica u kojoj je odrastao. Nakon tri godine od rođenja Stevana Sremca, njegova majka Ekatarina je preminula, a kada je napunio 12, umro je i otac Avram. Starateljstvo nad Sremcem i njegovom braćom preuzima ujak iz Sente, Jovan Đorđević, književnik, osnivač Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu, direktor Narodnog pozorišta u Beogradu i pisac teksta himne ,,Bože pravde”.
Tokom 51. godine života, Stevan Sremac napisao je brojne književne radove i neka od danas najvažnijih dela: Ivkoku slavu, Zonu Zamfirovu, Pop Ćiru i pop Spiru. Međutim, njegov emotivni život bio je obeležen samo jednom velikom ljubavlju, Jelenom Pančić iz Pirota.
Profesor u gimnaziji u Pirotu, Nišu i Beogradu, voleo je da odlazi u kafane, posmatrao je ljude, slušao i tako dobijao inspiraciju za svoja dela. Život jednog od najvećih srpskih velikana i pisaca okončan je na bizaran način. Nakon što je primljen u Kraljevsku akademiju nauka i umetnosti, održao je govor kada se prisetio i Sente, a onda…
Bilo je to 12. avgusta 1906. godine, a sahranjen je u Beogradu. Kuća porodice Sremac u Senti dugo je bila u privatnom vlasništvu, zapuštena. U njoj niko nije živeo 20 godina. Njen autentični izgled pojeo je zub vremena, a ostali su originalni samo prozori i vrata.
Krug je zatvoren. U rodnoj kući Stevana Sremca Senćanina sada se održavaju književne i muzičke večeri, istorijski tribune, onako kako bi, verovatno, i sam pisac voleo.
